Περίεργο. Νομίζεις μέχρι κάποια ηλικία ότι τα πάντα κρατούν για πάντα. Αυτό ήθελες; Έτσι σε είχαν μάθει. Μία κανονικότητα με μπόλικο εφησυχασμό. Μέσα σου το ήξερες και σε έτρωγε. Είχες όμως και την απορία. Μέχρι που θα σε βγάλει. Πόση κανονικότητα θα μπορούσες να αντέξεις. Αν η σύνηθης πορεία είναι αμφισβήτηση, βόλεμα, συντήρηση, για να μην προσθέσω - αργός θάνατος, μάλλον είναι περίεργο που στα 36, σχεδόν 37 σου, βρίσκεσαι να επανεφευρίσκεις τον εαυτό σου. Περίεργο για τους άλλους, όχι για σένα. Που βαριέσαι εύκολα. Που έχεις περισσότερες ερωτήσεις από απαντήσεις. Που όσο περνάνε τα χρόνια τόσο πιο ξένη νιώθεις. Μέσα στην πόλη. Ανάμεσα στους ανθρώπους. Στο κεφάλι σου το ίδιο. Κρίμα μόνο που δεν τα έφερες εσύ τούμπα όλα. Και δεν σου αρέσει να σε θέτουν προ εκπλήξεως. Μικρή μου εγωίστρια, κάποτε θα μάθεις. Αν θέλεις να παίζεις, έτσι πάει, μερικές φορές θα βρίσκεσαι μείον σε έναν γύρο, και εν αναμονή του επόμενου.
No comments:
Post a Comment